Strona:Mieczysław Bierzyński - Niepłakany.djvu/25

i skinął na nią ode drzwi. Zagrobina wyszła na palcach do pierwszej izby, żeby nie budzić starego. Już z twarzy zmiarkowała, że niedobre będą nowiny.
 — I cóż? — spytała półgłosem.
 — Nic — odparł i umilkł.
 — Widzieliście się z nimi?
 — A jakże: pan dyrektor do nas wyszedł.
 — No i cóż? Mówcież prędzej!
 — Cóż będę mówił?.. Powiedział, że fabryka się spaliła, więc jej niema, to i roboty być nie może, bo pan poniósł daleko większe straty, pół miliona rubli, kiedy żaden z nas nic nie stracił, bo każdy może iść do innej fabryki i tam pracować...
 — Ciekawam gdzie, jak jedna fabryka w mieście!
 — Tak mówił...
 — A w kuźniach? Mówił, że są kowale; zresztą gadali, że w kuźniach zostaną się tylko ci, co to ich z zagranicy przywieźli...
 — Pan widział się z wami?
 — Nie, lokaje puścić nie chcieli. Pan kasyer tylko mówił to samo...
 — A on jaki?
 — Jak zawsze: polazł do kasy, bo się kantor nie spalił.
 Zagrobina milczała. Nagle zagadnęła:
 — Więc mówicie, że lokaje nie chcieli wpuścić?
 — Juścić, gadali, że pan chory.
 — Łżą!...
 — Pewnie...