Strona:Mieczysław Pawlikowski - Baczmaha.pdf/136

 — Ach! to się nawet opowiedzieć nieda! — zawołała panna Józia — to trzebaby powtórzyć.
 — Naplótł tyle uczonych niedorzeczności — rzekła pani Józefa, — że wszyscy zrazu osłupieli, a potem zrozumiawszy co się święci, mało nie parskli śmiechem...
 — A pan Adolf na tem się nie poznał — dodała p. Józia — i z najkomiczniejszą w świecie powagą wypytywał dalej i święcie wszystkiemu wierzył, dopóki...
 Tu obie dziewczęta, pani Józefowa i nawet p. Bolesław wybuchli śmiechem. Tylko ciocia niecierpliwiła się widocznie.
 — Dopóki co? — zapytałem.
 — Dopóki... — i nowy nastąpił huczny wybuch wesołości.
 — Panie Bolesławie! — prosiła panna Ksenia — pan to tak doskonale wczoraj opowiadał, niech pan opowie raz jeszcze!
 — Proszę bardzo — przyłączyłem się do żądania — i ja radbym się uśmiać.
 — Ależ to niewarte śmiechu! — wybuchła ciotka.
 — Tak jest... ma pani słuszność... niewarte...