Strona:Mieczysław Pawlikowski - Baczmaha.pdf/147

przed świtem nie wstaniemy, a na wierch droga jeszcze daleka.
 Poszliśmy do przygotowanego na sianie noclegu. Ale pan Bolesław udał się jeszcze pod letnik, w którym, wylazłszy po drabinie, zasypiała w wonnem sianku jego ubóstwiona, i zaśpiewał na dobranoc pięknym swym basem serenadę Schuberta. Z letnika odezwały się oklaski. Po Schubercie przyszła kolej na Moniuszkę, po Moniuszce nastąpiła »Barkarola«. Tego było jednak przewodnikowi za wiele i wzywał co chwila Bolesława do porządku. Ztąd się wywiązał rodzaj duetu:
 — W morzu przegląda się
 Gwiazda srebrzysta...
 — Hnetki będzie świtać.
 — Jak lustro gładką...
 — Noc teraz krótka.
 — Toń przeźroczysta...
 — No idźcie już spać! i paniam dajcie spać.
 — A łódka moja...
 — Droga daleka na wierch!
 — Skały omija...
 — A jutro nie będziecie chcieli odecknąć się.
 — Niech ją prowadzi...