Strona:Mieczysław Pawlikowski - Baczmaha.pdf/165

wienie się jego w towarzystwie p. Adolfa napełniało pannę Józię niedobrem przeczuciem.
 Miała słuszność.
 Gdy się ci panowie do nas zbliżyli, nastąpiły zwykłe przywitania i zapytania. Wujaszek zajął się rozmową z panią Józefową i parą narzeczonych, panna ciocia z p. Adolfem. Józia szepnęła do mnie:
 — A teraz chodźmy, chodźmy naprzód, prędko, prędko! Zanim ci państwo się spostrzegą, że nas niema, będziemy już od nich daleko.
 Ale ciocia miała się na baczności, czyli, jak się wyrażał Sieczka: dawała pozór na nas.
 — Ho, ho! ho, ho! Józiu! — wołała — Józiu, wróćno się! Teraz, kiedy jest czterech panów i nas cztery, to pójdziemy parami. Młodzież naprzód! Pan Bolesław poprowadzi Ksenię, pan Adolf Józię. Siostra pójdzie z braciszkiem, ja zamawiam sobie pana towarzystwo. — I podała mi rękę.
 Nie wypadało, jak podziękować i poprowadzić.
 Szliśmy w ostatniej parze i zostawaliśmy ciągle z tyłu. Przed nami szedł p. Walenty