Strona:Mieczysław Pawlikowski - Baczmaha.pdf/217

 Przerwał mi:
 — A co się jego tajemnic tyczy, wcale nie jestem ich ciekawy... des secrets de blanc-bec...
 — Być może... jednak on ich panu nie powierzył i mogę panu zaręczyć, że nie życzył sobie wcale, abyś pan przyszedł w ich posiadanie.
 Wytrzeszczył na mnie zdziwione oczy.
 W moim głosie przebijało się niewątpliwie pewne rozdrażnienie, a ludzie tępego umysłu, tak jak dzieci i zwierzęta, nieskończenie lepiej od ludzi myślących, odczuwają ton głosu i usposobienie tych, którzy do nich przemawiają: — pan Adolf przeniknął mnie na wskróś.
 — Zkąd-że pan to możesz wiedzieć? — zapytał niedbale po dłuższej chwili milczenia, ofiarując mi cygaro, którego nie przyjąłem.
 — Bo łączył mnie z nim stosunek blizki, pomimo różnicy wieku...
 — I to mnie, mnie specyalnie nie życzył sobie odsłonić swych tajemnic studenckich? Tiens, ça commence à devenir très interessant! Ça m’intrigue beaucoup.