Strona:Mieczysław Pawlikowski - Baczmaha.pdf/220

 Adolf wstał.
 — Dowiem się — rzekł – czy w tej chwili lekarz panu wejść pozwoli... Lekarz jest zawsze przy nim, zatrzymałem go, choć to się na nic nie przyda, aby nie mieć sobie nic do wyrzucenia. I odwiezie wraz ze mną chorego do Wiednia. Pojedziemy może pojutrze.
 Wyszedł. W tej chwili głos mi jakiś poszepnął, aby korzystać z jego nieobecności i wyjąć z pomiędzy papierów Antosia, listy panny Józefy. Otworzyłem przymknięty kuferek i ukląkłszy na ziemi, zacząłem w nim szperać. Cała połowa kuferka była zapełniona bezładnie poskładanemi rękopisami, wypisami, listami.
 Nie mogłem odszukać tego, na czem mi tak bardzo zależało.
 Drzwi się otworzyły niespodzianie i pan Adolf zastał mnie przy tem zajęciu, klęczącego na ziemi przed kuferkiem.
 — Ah! — rzekł niezbyt uprzejmym tonem — pan przeglądasz papiery.
 — Tak jest — odrzekłem, o ile mogłem najspokojniej, niezaprzestając poszukiwań —