Strona:Mieczysław Pawlikowski - Baczmaha.pdf/265

siliśmy zaraz i nie stało się żadne nieszczęście, ale wtedy zauważyłem niezwykłe obudzenie się jego przytomności. Krzyknął i przydusił nawet ramieniem płonącą na szlafroku plamę.
 — I długo trwało to oprzytomnienie?
 — Może z pół minuty. Przekonałem się potem, że zawsze blask nagły w ciemności zwraca jego uwagę i przyprowadza na chwilkę do świadomości.
 — A niezwykły dźwięk jakiś, krzyk, muzyka?
 — Wątpię. A nawet on mało co słyszy. Ślepnie i głuchnie. Na lewe ucho, jak się zdaje, ogłuchł zupełnie. Zresztą niech pan spróbuje.
 Przyłożyłem usta do prawego jego ucha i krzyknąłem na cały głos moje nazwisko. Antoś nie dał najmniejszej oznaki, że słyszy.
 — Czy pan koniecznie pragnie, aby pana poznał? — zapytał dozorca.
 — Pragnąłbym tego.
 — Wszakże on rozmawiać z panem nie będzie, na cóż więc to się przyda?
 Uwaga była słuszną.