Strona:Mieczysław Pawlikowski - Baczmaha.pdf/59

 Podniosłem się i jednym haustem wychyliłem całą czarkę.
 — Daj jeszcze. — Napełnił drugą. I drugą wypiłem.
 — Ej, ej, Antosiu! — Pokiwałem mu palcem. — Cóżeś ty zrobił najlepszego! Jakim sposobem wydostałeś się ztamtąd?
 — Najprostszym w świecie... ty powiesz: waryackim.
 — W samej rzeczy! szalonym być trzeba...
 — Nie gderaj już, nie gderaj; oto masz kawałek kiełbasy, ser i chleb. Nie gderaj, bo i tak zasłużoną karę otrzymałem.
 To mówiąc, wskazał na swoje nogi.
 Teraz dopiero spostrzegłem, że prawą nogę ma bosą.
 — Cóż to? wywichnąłeś, czy skaleczyłeś?
 — Ale gdzież tam! but zgubiłem.
 — But? Jakże można but zgubić, przy takiej przeprawie?
 — Przypomniałem sobie opowiadanie Jasia, jak z Maciejem Sieczką wydrapał się na Mnicha nad Rybiem. Kiedy przyszło mu drapać się po nagiej stromej skale, korzystając z każdej szczerby i szpary, aby tam wrazić