Strona:Mieczysław Pawlikowski - Baczmaha.pdf/77

 Słońce dopiekało, ukryliśmy się głębiej w krzaki kosodrzewiny, które nas jakim takim cieniem osłaniały od jego promieni. Czułem się tak znużony forsownym nad siły marszem i wszystkiemi doznanemi w tym dniu wrażeniami, że mimo ciekawości, którą we mnie budził znaleziony przez Antosia dokument, kleiły mi się do snu powieki.
 — Ach, gdyby tu gdzie była woda w pobliżu! — westchnąłem.
 Próbowałem czytać, ale pismo manuskryptu było tak blade i niewyraźne, że mnie naprawdę oczy zaczynały boleć.
 — Niedowidzę, oczy sforsowałem.
 — To ja spróbuję czytać, mam pewną wprawę w czytaniu takich pism...
 — Wiesz co Antosiu — rzekłem — tak się czuję znużony... a tu tak gorąco, że...
 — Chodźmy, chodźmy; mamy już dosyć tego widoku.
 — Nie, nie; ale możebyśmy się z jakie pół godziny przedrzemali? Pół godzinki tylko! — dodałem proszącym głosem, widząc, że moja propozycya nie trafia do jego przekonania.
 — No, dobrze — rzekł wreszcie. — Ale