Strona:Mieczysław Piotrowski - Złoty robak.djvu/243

 — O to mnie prosisz?
 — Nie przekraczaj dobrych obyczajów — zerknęła na mnie.
 — Prosisz?
 — Możesz to drukować. To co innego.
 — Drukuj!
 — Drukuje się — powiedziała Felicja — a potem próbuje obdrukowanemu podać rękę.
 — I podaje — odciął. — I podają. Tak się toczy światek. I tylko na wybojach podskakuje gówno.
 — Opowiedz o gównie.
 Nie wiadomo skąd, bo nie z kieszeni, nagle wyjął pół litra wódki i postawił obok siebie.
 — No proszę — rzekła Felicja.
 Zabezpieczyła butelkę, żeby nie spadła ze stołu:
 — Jak ja mam z nim jechać?
 — Dokąd — spytał — ptaszyno?
 Wtedy zobaczył mnie. Chciał się przywitać, ale dopiero w tej chwili poznał. Wpił przytomnie oczy, twarz mu się rozjaśniła:
 — Gagatek — powiedział. — Niezły z pana gagatek. Rano leży, teraz tu siedzi. Gdzie ja jeszcze pana spotkam?
 — Nie rusz, Pylon, nie rusz — powiedziała niedbale Felicja. Nalała cztery szklanki kawy.
 — Panu się nie spodobało? — zapytał. — Pan się przestraszył. Pan pewno jeszcze pamięta strach przed ochraną.
 — Że też panu nie wstyd! — Już nie wytrzymałem.
 — Wcale — odciął się przez ramię. — A panu? — wziął drugą książkę do ręki: — O, proszę... Ale się obłożyły. Rodzimy Hemingway, wycackana blaga...
 — Pan się ich boi. Mówi to ze strachu.
 — Kogo?
 — W oczy pan nie powie.
 — Komu?
 — Mnie to tak.
 — Panu?
 — Bredzi pan! Niszczy i zazdrości. Pan jest najlepszym przykładem tego, co napisałem. W rozdziale: Zawiść. Czytał pan i nie mógł strawić. Gil się panu huśtał.
 — Panowie, panowie...