Strona:Mieczysław Piotrowski - Złoty robak.djvu/273

bak. Na progu paruje szaflik gorących kartofli. Ktoś więc chyba jest.
 Poderwała palcem haczyk przy furtce.
 — Czy to tutaj? — zapytał.
 Odwróciła się, jej lekko garbaty nos pokrywały krople potu, chudy palec wciąż podtrzymywał skobel. Cień znużenia podbił oczy. Zerknęła skosem. To skośne spojrzenie nagle mu coś przypomniało. Nie był pewien.
 — Tutaj.
 — Ja panią przecież muszę znać... — powiedział i wlepił w nią wzrok przymglony słońcem.
 — Nie — zaprzeczył. — Nie znam. Skądże!
 Ale zaczął szukać w pamięci:
 — Czy to możliwe? — zapytał.
 Lecz myśl jak zbłąkany motyl nad papierowym kwiatem krążyła daremnie.
 — Czemu pani się uśmiecha?
 Wydawało mu się, że Antonina zagrodziła mu drogę. Oparła plecy o sztachety, wahała się nad czymś przez chwilę i przecież zamierzała coś uczynić. Żar bił z nieba, otarła dłonią czoło i uporczywie na niego patrzyła. Palce jej lewej ręki pobiegły wzdłuż bluzki w górę, odpięły najwyższy guzik. Myślał, że w jakimś celu sięga po pieniądze albo po co, wyraz twarzy miała radośnie jakoś niedobry. Odsłoniła jedną stronę bluzki, przyciskając ją dłonią:
 — Widzi pan? — zapytała.
 Nad brzeżkiem koszuli o zębatym hafcie widniał medalik. Matka Boska Częstochowska o czarnej twarzy świeciła złotem nad zgrzebnymi nitkami, łańcuszek jak nanizana na włos kasza perłowa przelatywał suchym obojczykiem.
 — Czy pan poznaje?
 Podniósł głowę nastraszony.
 — Nie poznaje pan? — Potrącony medalik błysnął i zgasł jak żużelek węgla na wolnym powietrzu.
 — Matka Boska Częstochowska — rzekł Paweł z czcią, która, wiedział, była tu nie na miejscu. Czuł lodowate zimno na grzbiecie.
 — Na mnie niech pan popatrzy — rzekła cierpliwie. — Popatrzy na mnie...
 — Nie rozumiem — powiedział cicho.