Strona:Mieczysław Piotrowski - Złoty robak.djvu/274

 Opuściła dłoń i powiedziała na wprost jego twarzy:
 — To pan uderzył mnie w twarz. To był pan!
 — Jak? Kiedy?
 — O Boże! — zniecierpliwiła się. — Miałam lat dwanaście. I to był pan. Moje nazwisko Herodek!
 — Antonina! Teraz już wiem. Antonina Herodek. Pani jest córką Herodka! Więc to był podstęp!
 — Nie ma strachu — rzekła. — Tylko przypadek. Żadnego strachu.
 Otwarła furtkę.
 Cofnął się, lecz zaraz się wyprostował:
 — Wie pani co? To się dobrze składa. Tak się złożyło, że już: się nikogo nie boję.
 Wszedł do ogrodu. Haczyk kołatał za jego plecami.
 — Bardzo proszę — powiedział. — Jeżeli uderzyłem, musimy to sobie przypomnieć.
 — Medalik dostałam parę dni przedtem od pani Gruszkowej, Pan nie pamięta? A wtedy pan na niego tak patrzył... patrzył... Nie pamięta pan? Później ojciec kazał mi go zatrzymać, że przyniesie szczęście.
 — Przyniósł?
 — Nie, nie przyniósł.
 — Oczywiście, że wszystko pamiętam. Pani mnie obraziła. Z całą świadomością. To pamiętam.
 — No nic — roześmiała się — no nic. Już po wszystkim. A teraz będzie pan tu miał jak w raju. Śniadania, obiady... Bardzo proszę — pokazała drogę.
 Poszedł za nią. Ścieżką, która omijała krzaczki suchych niebieskich kwiatków.
 — Zostałem tutaj ściągnięty podstępnie — rzekł ponuro.
 Wstąpiła na drewniane schodki.
 — Jeżeli przygotowała pani na mnie jakieś narzędzie...
 — Żartuje pan.
 Zatrzymał się:
 — Teraz rozumiem. Pani namówiła Kwiecińskiego, żeby mnie zaprosił.
 — Nie. On to zrobił z własnej głupoty. Daję słowo.
 — Ten stary łajdak Wereszczyński agitował...