Strona:Mieczysław Piotrowski - Złoty robak.djvu/276

mierza?... Popełnić? W gruncie robi mi pan świństwo, przyjeżdżając tu z tym...
 — O czym pani myśli? Gdybym miał zamiar naprawdę, tobym nie mówił.
 — Ale pan się pochwalił: „nikogo się nie boję”. Od razu się domyśliłam. Powinnam zawiadomić. No jak, na dobrą sprawę, co? Powinnam?
 — Nie zawiadomi pani.
 — Dlaczego?
 — Bo pani stąd nie wyjdzie.
 — Wybiegnę i pan mnie nie dogoni.
 — Nie wybiegnie pani.
 — Tak pan mówi? A kiedy pan „to” zrobi?
 — Co?
 — Zwleka pan z odpowiedzią. Ja bym nigdy. Wlokłabym się już w strzępach za kołami... i jeszcze bym żyła. Tak mówię, jak myślę. Ja bym tego nigdy w życiu nie zrobiła. I za nikogo bym nie oddała żyda. Ci, którzy tak mówią, kłamią. Zawsze muszą myśleć, że, oddając, jeszcze się uratują.
 — No... dosyć. Dość! Zostaję tutaj. Proszę mi pokazać mój pokój.
 — Czemu pan tak patrzy?
 — Proszę pokazać, powiedziałem.
 — Pan krzyczy na mnie?
 — Nie krzyczę. Tylko proszę pokazać.
 — Jak pan poprosi...
 — Oczywiście, że proszę. Nic innego. Tylko prędzej. Za poniżające bym sobie uważał dyskutować z panią. Mogę najwyżej przeprosić. To co innego.
 — Dlaczego?
 — Bo nie wiem, w jakim stopniu jest pani inteligentna.
 Tak jak się miała rozgniewać, roześmiała się:
 — Proszę, proszę... bardzo proszę — otwarła drzwi. — Oto ten pokój.
 Nie mogąc się cofnąć, szedł, wiedząc, że brnie dalej.
 Pokój był rzeczywiście przygotowany, nawet podłoga świeżo umyta, pod oknem drewniane łóżko, czysta jak gdyby pościel.