Strona:Mieczysław Piotrowski - Złoty robak.djvu/279

 — Żalu? No, ja mam do pani urazę, oczywiście. Ale kupić od pani mogę. Za dwadzieścia jeden tysięcy. Dodatkowo tysiąc za oliwkowy kolor tego szlachcica. Całość warta jest więcej.
 — Ile?
 — Trzydzieści.
 — Pan żartuje!
 — Sprzeda pani? Podpisałbym zobowiązanie i wysłał pieniądze natychmiast po powrocie do domu.
 Zaskoczona, patrzyła z niedowierzaniem:
 — No, ale, jeżeli warte jest trzydzieści? Pan sfę przecież zna.
 — Powiem pani całą prawdę, dla znawcy jest warte czterdzieści.
 — To już pan kpi! Jak mi pan udowodni, że to tyle jest warte?
 — Tego pani nie udowodnię. Musi pani wierzyć na słowo.
 — No to jak?...
 — Pani chciała dwa, daję pani o dziewiętnaście więcej. I tyle samo zysku przynosi pani moja znajomość rzeczy. Spodobał mi się ten szlachcic. A pani wie, jak powiem: tak — to płacę. Choćbym się omylił. Za omyłkę też płacę. No więc?...
 — Chwila... chwila... — zaczęła się miotać: — Małą chwilkę... — Cofnęła się do okna i znów stanęła przed Pawłem. Jakaś nerwowa siła przenosiła ją z miejsca na miejsce, dotknęła palcem kredensu i tak jakby chciała dotknąć palcem także i Pawła:
 — Pan mówi serio — powiedziała zgorszona. — Ostatecznie cofnęła się o dwa kroki: — O Chryste!
 Nie wiedziała, co powiedzieć:
 — Dwadzieścia pięć — rzekła posępnie.
 — Nie.
 — Pan jest jak szatan.
 Zdjął kapelusz z krzesła i usiadł. Rozluźnił krawat, rozpiął kołnierzyk i poprosił o szklankę zimnej wody.
 Szła do kuchni, zawróciła:
 — Ale, mówmy dalej?...
 W kuchni zgrzytnęło naczynie o blaszane wnętrze kubła. Przyniosła wodę w cynowym kubku. Także był stary. Gdy ocierała dłonią spadające od spodu krople, pomyślała o jego cenie. Gdy mu wręczała, spod końców jej palców na zimnym metalu uciekły ma-