Strona:Mieczysław Piotrowski - Złoty robak.djvu/292

 — U pani Gruszki.
 — Kim jest pani Gruszka?
 — Samotna.
 — Czym się trudni?
 — Jest samotna.
 Wiedziała, że odpowiada zuchwale. I niekorzystnie.
 Kiedy indziej opowiedziała to, co jej ojciec opowiedział, o człowieku, który nie chciał opuścić więzienia. Zarabiał w więzieniu, nie płacił komornego, miał za darmo jedzenie, nie mógł być z pracy zwolniony. Nie opowiadaj o tym, powiedziała nauczycielka, nam trzeba opowieści wzniosłych, a ty opowiadasz tak, jakby wolność czy więzienie to było wszystko jedno.
 — To był bardzo biedny człowiek. Nie miał już żony i dzieci mu umarły.
 — Ech, głupia ty jesteś, Antonino.
 — I dopiero dyrektor posłał go po papierosy, on poszedł, i wtedy zamknęli bramę.
 — Chciałbym raz w życiu zobaczyć uczucie — mówił ojciec. — Tęsknię za prawdziwym uczuciem.
 Był człowiekiem inteligentnym. Do tego stopnia, że wyrażał się niezupełnie wprost i bardzo skomplikowanie. Zdania gmatwały mu się czasem.
 Wysilała się, aby go zrozumieć, aby — fakt smutny — odcedzić alkohol od treści słów, oddzielić gniew od żartu, prawdę od nieprawdy. Czasem kłamał. W tym wszystkim, będąc ojcem, musiał mieć jakąś wielką rację. Lecz ona musiała zaprzeczać jej, żeby mu się nie przewróciło w głowie. Miała już lat dwanaście.
 — Nieraz bym myślał — mówił — krzyknąć: ratunku! I wtedy wszyscy by uciekli.
 Pewnego dnia wrócił do domu z hałasem. Powtórzył to samo, i będąc jeszcze w kapeluszu, dodał:
 — A oto zdarzyła się okazja.
 Słowo: okazja było zawsze słowem groźnym.
 — Skorzystałem z niej — powiedział z dwuznacznym uśmiechem — i napisałem do wszystkich moich krewnych, że pan Małachowski nie żyje.
 — Żyje.
 — Napisałem, że nie żyje. Mała to strata. Bo nieprawda. Chcę