Strona:Mieczysław Piotrowski - Złoty robak.djvu/32

nej laski ślepca. Patrzył, spokojnie w to miejsce, gdzie tamten powinien mieć oczy.
 Starzec z laską uniesioną wysoko nagle zamarł.
 Rzekomy student podszedł jeszcze krok bliżej i patrzył.
 Teraz Benedykt zobaczył jego twarz wyraźnie. Była blada, ścięta w trójkąt, oczy ciemne, rozwodnione, włosy przystrzyżone krótko jak u katorżnika albo seminarzysty, robił wrażenie alumna, lecz ubrany świecko, tajemnica polegała na jego skupieniu i spokoju, może nieśmiałości, gdy nagle ukazał się uśmieszek.
 Trwało to chwilę, w absolutnej ciszy.
 — Co pan? — zapytał starzec, jakby niespokojnie.
 Uśmieszek był życzliwy, tak, prawie życzliwy.
 — Jak on wygląda? — zapytał ślepiec, opuszczając laskę.
 Student przykuwał uwagę Benedykta, zachowywał się jak ten, który poskramia psa, lecz robił to prawie bezbronnie, z jakimś równoczesnym prostodusznym zaciekawieniem. Ale uśmieszek wciąż przemykał się ledwo i pulsował na twarzy ni to chorej, ni to inteligentnej, spokojnej, bez drgnienia.
 Cisza przestraszyła ślepca. Przerwał występ, zaczął się zbierać do odejścia.
 — No co takiego? — mamrotał. — Ludzie — zapytał trzeźwym głosem. — Czego on chce ode mnie? — Zapiął z wściekłością szynel. — Czemu on tak patrzy?
 Student milczał, nagle odwrócił się i wyszedł z kręgu gapiów.
 Wtedy przystąpił do niego Benedykt. Od samego początku nie mógł oderwać oczu. Jakiś lęk go przyspieszał: — teraz! — Przynaglony obawą stracenia na zawsze:
 — Pan go zna? — zapytał.
 — Nie — odpowiedział cicho student. Głos miał trochę skrzekliwy. Zaczął wchodzić z powrotem po stopniach w stronę ulicy Pocztowej. Benedykt szedł obok:
 — Pan się nie pogniewa, kilka słów...
 — Tak.
 — Dlaczego pan podszedł do tego typa?
 — Żeby mu sprawić przyjemność. Starszy człowiek.
 — O! A czy pan wiedział, że nie uderzy?
 — Wiedziałem — odpowiedział, już niechętnie — on równie dobrze chciałby mnie uściskać.