Strona:Mieczysław Piotrowski - Złoty robak.djvu/328

 — Nie patrz tak — powiedział Herodek. — Czuję, że patrzysz. O czym ty myślisz?
 — O czym? Tak sobie.
 — Nie myśl. To jutro przejdzie. Wierzysz?
 — Wierzę.
 — Przestań wierzyć. Zabij mnie od razu. Będziesz musiała mnie otruć. Tak, żebym o tym nie wiedział.
 — Co takiego? — oparła się o brzeg łóżka. — Przywykniesz.
 — Aha! — krzyknął. — Więc nie wierzysz! Zejdź mi z oczu. Jak ty już nie wierzysz, to jest koniec. To już nie ma nikogo.
 Odwrócił się do ściany i po chwili zasnął.
 Weszła do kuchni. Ten jak upiór siedział.
 — Po lekarza — powiedziała.
 — Nie. Niech najpierw wytrzeźwieje. Doktor u pijanego, to nie doktor, milicja.
 — Racja. Będę przy nim siedziała.
 — Ja też.
 — Jak to?
 — Będę pilnował.
 — — Po co?
 — Jakaś pomoc... Moja żona przestraszyła się tym strasznie i boi się odpowiedzialności. Ze strachu ona tu nawet nie zajrzy.
 — Jaka tam odpowiedzialność. No, stało się. Świństwo się stało.
 — Nie mów. Już nic nie mów — podparł rękoma skronie i opuścił głowę. Siedział na skrzynce.
 — Ja do niego pójdę.
 — Idź.
 Zawróciła z progu:
 — A niech mi pan tak znów przez ty nie mówi.
 Była już szarówka. Zimno nadchodziło z pól i mokry, jeszcze zimniejszy zapach zielska, zamknęła okna. Lebioda pod oknami pachniała aż trująco. Na szosie krzyżowały się już światła.
 Ojciec przebudził się, usiadł na łóżku, ślepe oczy utkwił w suficie.
 — Chodź tutaj — powiedział — do mnie. Proszę.
 To „proszę” zabrzmiało podejrzanie.
 — Po co?
 — Chodź tutaj.