Strona:Mieczysław Piotrowski - Złoty robak.djvu/329

 Głos jego wydawał jej się wyjątkowo tkliwy. Tego nigdy nie było.
 Wyciągnął rękę, chciał ją pogłaskać, ale odmienił zamiar. Chwycił mocno za włosy i przyciągnął do siebie: — Musisz teraz — powiedział — być zawsze przy mnie — lękliwy uśmiech oblał jego podpuchniętą twarz. — Teraz i zawsze. — Oparła głowę o poduszkę i odczekała, dopóki znowu nie zasnął.
 Potem wyplątała się z jego palców. Spał z otwartymi oczami, jakby martwy. A może już się nie obudzi?
 Zdjęta strachem znowu weszła do kuchni. Leśniczy skądś wracał. Tym razem wszedł do jej domu na palcach, minę miał tajemniczą i jakby się czaił.
 — To ja do pani także z prośbą — powiedział — żeby mnie pani nie nazywała łobuzem. Nie jestem łobuzem.
 — Być może. Śpi. Teraz mocno śpi.
 — Będzie spał. I niepotrzebnie.
 — Co niepotrzebnie?
 — Spirytus mam. Nawet wódkę.
 — Pan gdzieś chodził?
 — Po wódkę.
 — Dla kogo? No, ja nie będę piła. Nigdy w życiu.
 — Tak, tak.
 — I pan tu już niepotrzebny.
 — Siadaj — przyciągnął ją za rękę — bo się kręcisz — i posadził przemocą na drugiej skrzynce obok siebie. Szarpnęła się i popatrzyła na niego. Gniew, który ją ogarnął, był tak wielki i nagły, że nie wiedziała, co z tym gniewem począć?
 — Bardzo przepraszam — rzekł i opuścił głowę. — Siadaj, bo trzeba pomyśleć, co dalej?
 — Dalej? — przyjrzała mu się uważnie. Lecz twarz nie całkiem była widoczna.
 — Bardzo przepraszam — powtórzył — ja tego nie chciałem.
 Jeszcze powiedział kilka jakichś słów, lecz nie dosłyszała.
 — Pan coś powiedział?
 — Nic. Nic nie powiedziałem.
 — Czemu pan mnie posadził? — chciała wstać, ale trzymał ją za łokieć.
 — Puścić!