Strona:Mieczysław Piotrowski - Złoty robak.djvu/331

 — O czym?... O czym?... — nie mógł się zdecydować.
 Wyciągnęła w ciemności szyję, jakby, im wyżej, było przejrzyściej:
 — No o czym? — zapytała.
 Zaczynała rozumieć.
 — Daj mi szklankę — powiedział.
 — Jedną! — zeskoczyła ze skrzyni i przyniosła.
 — Wypiję, to ci opowiem.
 — Pij, tylko szybko.
 — Spieszysz się?
 — Co to znaczy?
 — Nic to nie znaczy — położył rękę na jej ramieniu.
 — No, wypij — cofnęła ramię. — Chcę to zobaczyć.
 Gdy wychylał szklankę, księżyc mu wpadł w oczy i o zbielałej twarzy wyglądał jak posąg w parku.
 — Daj no tego, niech spróbuję... Ech! Kurewsko mocne! Weź to ode mnie.
 — Jak ty mówisz?
 — A czy tak się nie mówi? A czy ty mógłbyś być księdzem?
 — Dlaczego tak mówisz?
 — Daj mi to — wyrwała — i jazda stąd! — rzuciła szklankę o ziemię.
 — Cicho...
 — No!
 — Dlaczego ty krzyczysz?
 — Będę krzyczała. Jazda stąd!
 Zerwał się i zaczął dreptać, spokoić, nie wiedział, co robić, od czego by zacząć uspokojenie.
 — Mój ojciec! To jest mój ojciec! — Wybuchnęła płaczem.
 Przyjął z ulgą. Usiadła na skrzyneczce, płakała, to było już coś; to już było. Płacz jest jak gdyby rzeką, do której się wchodzi. Idąc z jej falą, idąc.
 Obudziła się na wpół pijana. I zatoczyła się, ojciec jeszcze spał, no, pięknie. Ejże! — otwarła okno — świecił dzień jasny na wybielonej szosie. Nie pamiętała, kiedy tamten wyszedł.
 W poprzek drogi przebiegła żona leśniczego, tak jakby wzburzona. Jak kura, na krótkich skrzydłach, w tumanie kurzu, prosto tutaj. Po co? Aha! Czyżby już nie bała się odpowiedzialności?