Strona:Mieczysław Piotrowski - Złoty robak.djvu/338

 — Na szaro? Gdybym chwilę mogła porozmawiać z panią na osobności...
 — Właśnie o tym pomyślałam... Antonino...
 — ...Jestem z wykształcenia pedagogiem, proszę wybaczyć, nasza uczciwa rodzina nigdy nie była bogata. Stąd jednak... mówimy inaczej...
 — Co ona by u pani robiła?
 — Nauczy się kroju...
 — Antonino, gdybyś była taka dobra, o właśnie, właśnie... i przyniosła... Rzeczywiście, dawno powinnam to zrobić. Gdzież moja gościnność? Może by pani coś zjadła? O właśnie, właśnie, dawno powinnam o to zapytać. (Mizdrzenie się, absolutne mizdrzenie się, zanotowane na taśmie.) (Barani głos, z uwyraźnionym „ę”);
 — Serdecznie dziękuję. Nie jestem głodna.
 — Antonino...
 — Jestem! Jestem!
 — Więc przynieś... Bądź taka dobra, wiesz już co... Dwa kieliszki.
 — O, co to, to nie. Chciałabym tylko usłyszeć decyzję.
 — Więc pani tak mówi, że pani tak mówi, że cała rodzina tak mówi... A ja mówię (mizdrzenie się): że na przykład chuligan jest to taki harcerzyk, który nie polubił piosenki: „Płonie ognisko”... Poszła... Nie nadaje się do hufca (śmieszek)...Antonina, prawda, że to byłoby śmieszne?
 — Jak, jak?...No tak. Śmieszne?
 — Jeśli pies ugryzie czasem, jest to dobry pies.
 — Nie rozumiem.
 — Antonina... jest to człowiek w zadatku... niezupełnie dobry. Za chwilę się o tym przekonam. A pani trochę później.
 — Pani się uśmiecha? Mówiąc tak straszną insynuację?
 — Przewiduję wszystko. Na wszystko się godzę. Wiem na przykład, czego ona nigdy nie zrobi.
 — Czego?
 — Nie zamorduje. Bo nie jest mściwa.
 — Co też pani!...
 — Tak, tak... Chociaż... być może zastanawia się teraz, czy pani aby wkrótce nie umrze? Albo że mnie zamkną.
 — Panią mogą zamknąć?!