Strona:Mieczysław Piotrowski - Złoty robak.djvu/353

 — Zabić, to jest mieć litość. Nie?
 Max był poetą, okrutnym poetą. Bezkarnym, tak jak oni zawsze byli. Jego wzrok podążył luźno gdzieś ponad głową Pawła, na tyły piwnicy:
 — Krótko! — Szczeknął nagłe. — Gdzie jest?!
 Ci, którym pyski rosną w bok, do szerokości nadnaturalnej, ci, którzy mają spiczasty czub nad czołem i jasne, siwe oczy, są to zwierzęta, krowy albo brytany.
 Twarz Maxa pokryła poczciwa, jasna, zatroskana chmura.
 — Panie Fabisch — rzekł Paweł.
 Nie widział, że stoi za nim jeden z młodych wykonawców, który na głos dzwonka wszedł tylnymi drzwiami, i że trzyma szpikulec podobny do tych, jakimi przebija się bykowi serce. I że drugi, który stał w cieniu przez cały czas, spuścił od sufitu łańcuch na rolce. Cicho zaskowyczało kółko. — Inteligentny człowiek — powiedział Paweł — może być podobny do idioty.
 I w tej sekundzie zawył. Przewrócił się na posadzkę i zaczął wyć jak zwierzę.