Strona:Mieczysław Piotrowski - Złoty robak.djvu/377

 Gdy za kilka dni Wereszczyński po raz pierwszy do nich przyszedł, Filip przywitał go jak człowieka zupełnie obcego: — bardzo mi miło.
 — Filip! — zawołała Angelika. — Przecież panowie się znacie.
 — Być może. Znamy się... A gdzie miałem przyjemność?
 — Pan był kiedyś u mnie — powiedziała Angelika, trochę przestraszona stanem Filipa. — Jeszcze w domu mojego ojca. Zemdlał — szepnęła Filipowi na ucho, jakby miało to coś znaczyć.
 Wereszczyński wszedł rozpromieniony i przygasł. W ręce trzymał kwiaty. Był niemile zakłopotany.
 Poparła go Angelika, dla samego honoru domu:
 — Nic, nic, to się zdarza — i nagle się roześmiała.
 — No, oczywiście — powiedział Filip — być może, znam pana. Proszę mi wybaczyć.
 Ale w dalszym ciągu robił wrażenie, że niezbyt sobie przypomina.
 Zakręcił się, przeprosił i wyszedł z pokoju.
 — Roztargniony — powiedziała Angelika. — Był ciężko kontuzjowany na froncie. Myślę, że nie będzie pan miał za złe.
 — Wszyscy doskonale znamy pana Filipa — pocieszył ją, być może dwuznacznie. Ale nie, było mu naprawdę przykro. Ubrany był, wyczyszczony, w tej chwili wręczył kwiaty.
 Angelika zmieniła temat: — Trzy okna, pan widzi, prosto na rzekę. I rzeka. Jakoś wszystko idzie. Mamy dorosłego syna. Wspaniałe róże — pobiegła po garnek. — Dawno u nas w domu takich nie było.
 Ale Filip zjawił się raz jeszcze, jakby zatroskany:
 — Gdyby pan był łaskaw — zwrócił się do Wereszczyńskiego — po kolei przypomnieć mi wszystkie okoliczności.
 — Po kolei — uśmiechnął się Wereszczyński i odzyskał przytomność — to byłoby trudno. Był pan u mnie w domu.
 — U pana? W jakim celu?
 — Filip! — upomniała Angelika.
 — Byliśmy na koncercie. W ponurym domu. Grał tam taki stary człowiek na wiolonczeli, a w panu zakochała się dwunastoletnia dziewczynka. Córka mojej gospodyni. Wie pan, co się z nią stało?
 — Umarła.