Strona:Mieczysław Piotrowski - Złoty robak.djvu/451

 — Niech pan tego nie robi — włączyła się nagle. — Nie, nie! Niech pan nie psuje. Pan chce wyśmiać. Pan chce coś wydrwić.
 — Uchowaj Boże, nie parodia!
 — Nie, nie.
 — Nie szyderstwo.
 — Nie, nie! Ja tego nie chcę!
 — Determinizm, tak. Lecz pełny poczucia bohaterstwa. Zlekceważenie lęku.
 — Wyjdzie z tego co? Co wyjdzie?...Drwina. Ludzie nie żyją po to, żeby z nich zadrwić. Nie, nie, nie chcę tego słuchać.
 — Targuje się pani ze mną — patrzył zdumiony — a ja jeszcze sam ledwo się zbieram... Nie powiedziałem jeszcze wstępu... Zawsze pani była lękliwa.
 — Ja? Przedtem mówił pan inaczej. Dziś znów inaczej... Lękliwa?
 — Że też zawsze, cokolwiek spróbuję zreferować, taki mnie los spotyka. Jest pani lękliwa.
 — Niczego się nie boję.
 — Wiem, że się pani nie boi. Nie wiem tylko... i proszę mi wybaczyć, iż robię tę próbę... nie wiem, czy to nazwisko coś pani powie? Spotkałem dzisiaj Butlera. Szedł sobie, jakby czas nie istniał... Bledszy tylko.
 — Na litość boską... — szepnęła, patrząc osłupiała na Wereszczyńskiego.
 — Pan go spotkał? Nic on mnie nie obchodzi.
 Kara? Za nieuwagę? Za opozycję? Nagły cios. Za niedocenienie? I to on się zdobył? Wszystkie „peany” musiały mieć stronę odwrotną. Tego się spodziewała... — Myślała szybko, jedna myśl wydawała z siebie szczątkową drugą, odwróconą swym wnętrzem od tematu zasadniczego, od strasznej tajemnicy przeszłości. O której nie mógł wiedzieć. Mógł tylko przeczuwać...
 — Dopytywał się o panią. Zna adres.
 — Pan mu dał!
 — Skądże! A gdybym...
 — Też go widziałam. Z daleka. Jest to typ...
 — Siedział w więzieniu...
 — Wiem.