Strona:Mieczysław Piotrowski - Złoty robak.djvu/453

 Obcasy butów zahuczały w pustych ulicach. Wyjechał biały wóz z mlekiem, z dzwonem przy koźle. Potężny zad konia złapał pierwsze blaski słońca. Strzeliło poziomo po dachach z drutami.
 Pędziła z butelkami, czuła się w misji. Jedynie ta misja ją akceptowała. Nawet zgubne butelki także akceptowały.
 Przyspieszyła kroku. Mgły posuwiście odchodziły nad rzekę, podcinane zimnym woskiem posadzki.
 Weszła na schody. Filip i Paweł dawno byli już na nogach. Filip robił rumor jak zawsze, Więcej hałasu niż celowych czynności.
 — Czemu tak późno? — przywitał.
 Wyjął butelki z jej rąk, był już ubrany, w kurtce. Poszedł z piwem do siebie:
 — No co? — zapytał odchodząc. Nie wymagało to odpowiedzi.
 Po chwili wrócił. W doskonałym humorze. W białej czapeczce na głowie, gotowy do podróży. Przyspieszał wszystkich. Angelika podniosła dla próby koszyk, był przyjemnie ciężki, wszystko w nim prawidłowo osiadło, kury poprzez wiklinę były jeszcze ciepłe.
 — Nie trzeba śniadania — powiedział Filip.
 Paweł wymienił porozumiewawcze spojrzenie z Angeliką, Angelika nie przyjęła tego znaku. Zapytała Filipa o kierunek wycieczki.
 W odpowiedzi wzmógł pośpiech:
 — Czas nam ucieka.
 — Robiłam, co mogłam.
 I tak już wyjście z domu nosiło cechy ucieczki.
 Zbiegli po schodach.
 — Co to? — zapytał nagle Filip.
 — Siatka na motyle — odpowiedział Paweł.
 — Oszalałeś? Ani kroku! Dwa kroki przede mną.
 — Jest mi potrzebny motyl.
 — Zostaw — poprosiła cicho Angelika. Już pobladła. — Odnieś. Bardzo cię proszę — powiedziała jeszcze ciszej.
 Paweł zawahał się, nastroszył i usłuchał. Pobiegł, wrócił bez siatki; poszli.
 — To było szlachetne — powiedział Filip. — Szlachetne z twojej strony. Motyla złapiemy i bez tego. A potem go na szpilę.