Strona:Mieczysław Piotrowski - Złoty robak.djvu/460

 — Czy my nie zbliżamy się z powrotem do miasta?
 — Tak, tak — odpowiedział Pawłowi. — Ale to nic nie szkodzi. Wysunął się naprzód, Angelika zrównała się z Pawłem, który niósł koszyk.
 — Jest tak — powiedziała — że zacznę starania o pracę dla mnie. Już jest czas ostateczny, rozumiesz?
 — Rozumiem. Wszystko rozumiem. A jak ty to zamierzasz? Niełatwa droga.
 — Tak, tak, już teraz myślę sobie, co powiem i gdzie pójdę.
 — Gdzie?
 — Nie chcę zapeszać. Powiem ci, gdy wrócę.
 — Tu nie ma się co krępować.
 — Tak, tak — ścieżka się zwęziła, więc przepuściła Pawła i poszła za nim, rozmawiali przez plecy. Było to lepiej.
 — Trzeba po prostu — powiedział i spojrzał w puste pola. — Mówić trzeba zwyczajnie. Oferujesz siebie, muszą uwierzyć.
 — Tak, tak. A jak ty to załatwiłeś?
 — Właśnie po prostu.
 — Tak, tak, zaufanie... prawda?
 — Bezwzględne — znów spojrzał w pola, jakby z nich czerpał.
 — Ja nie budzę zaufania. Jestem kobietą. Ze mną inna rozmowa.
 — Czyżby? — Chciał się na nią obejrzeć, ale poniechał.
 — Tak to jest...
 — Nie przesadzajmy.
 — Ze mną, niestety, inna rozmowa, początek... oczywiście potem!
 — Zacznij od tego: oczywiście. Zresztą źle rozumujesz. Nie trzeba myśleć zawczasu. Idziesz i jesteś. Co chciałabyś robić?
 Filip zaczął śpiewać, przestał i zawrócił do nich:
 — Boicie się zdechłego lisa?
 — Co z tym lisem? — żachnęła się Angelika.
 — Przejdziemy przez zagajnik.
 — To znaczy, że jesteśmy znów pod miastem.
 — Nic nie szkodzi.
 — Oczywiście, że nie szkodzi.
 Weszli na uprawne pola, pejzaż przechylił się gigantycznie jak olbrzymia misa, która wyniknęła z obrotu ziemi. Na krawędzi