Strona:Mieczysław Piotrowski - Złoty robak.djvu/521

o napad na te facetki. Możesz więc sobie wyobrazić, zostaw to przy sobie, moją sytuację, w lesie, i moje, nie będę ukrywał, przerażenie w rzeczywistości. W rzeczywistości straciłem głowę.
 — I co dalej?
 — Tak jakbym dostał obuchem w łeb.
 — Dobrze, dobrze, ale co dalej?
 — Wyobraź sobie, proszę, koniec świata. I sabat jednej chwili.
 — Ale co dalej? Czy się wyjaśniło?
 — Zaprowadzono mnie.
 — Więc tak!
 — Wielkie korowody... Na komisariat policji.
 — Więc to prawda. Przesłuchiwano?
 — Jako jednego ze świadków.
 — Wystarczy.
 — Sam bym się zgłosił. Dziś nie mogłem pójść do gimnazjum. Jestem podobno zawieszony w czynnościach. Wiem od pedla.
 — To ojciec jednak był.
 — Gdy się to już stało, nie jest takie straszne. Nigdybym sobie nie wyobraził.
 — No dobrze.
 — To zrozumiałe. Sam bym... Oczywiście, nie są grzeczni. Sam bym nie inaczej postąpił, tylko zawiesił.
 — Kto niegrzeczny?
 — Na policji. Ten cały system płaskiego rozumowania: ogień i dym. Nie ma dymu bez ognia. I tak w kółko. Ale proszę cię, nie rozpowszechniaj tego, zależy mi na dyskrecji. Chodzi o młodą dziewczynę. Starali się być grzeczni. Byli dwuznacznie podejrzliwi. I ta dopiero, nieszczęsna, ta mnie dobiła. Aż podziw bierze. Jest to obłęd.
 — Kto?
 — No, właśnie, ta rzekomo poszkodowana, jedna z nich.
 — Ile wreszcie tego było, tych dziewczątek?
 — Dwie.
 — Duże?
 — Jakie duże?
 — Czy były duże?
 — Nie rozumiem, o co pytasz?
 — A która dobiła?