Strona:Mieczysław Piotrowski - Złoty robak.djvu/529

 — To prawda? Dlaczego pan jest wzruszony? — przysiadła naprzeciw: — Nieprawda! Kpiarz jest z pana.
 — Czy pani zdaje sobie sprawę, że gubi człowieka?
 — Kogo?
 — Mojego ojca.
 — Ach tak? — rozczarowała się i nagle pojęła wszystko: — To pan... jest...? Nieprawdopodobne!
 — Tak.
 — Nie mamy. o czym mówić — rzekła stanowczo.
 — Proszę tylko opowiedzieć, jak to było?
 — Nie ma co opowiadać.
 — On jest tak stary, czy pani nie ma litości? Zapytałem pa nią — rzekł głucho.
 — Litości... mam bardzo dużo litości. Ale nie mogę.
 — Jak to było?
 — Ja tego nie mogę cofnąć. Pan daruje.
 — Jak to było?! — uderzył dłonią w stół: — Mówić!
 — Pan się gniewa bezskutecznie — popatrzyła na jego rękę. —
 Proszę nie robić hałasu w moim domu.
 Coś w rodzaju gniewu zmąciło jej miękką, różową twarz.
 — Zamknąć ten gramofon, do cholery jasnej!
 Spokojnie wykonała rozkaz:
 — Zamknęłam.
 — Mówić!
 Ugięła się przed nakazem bez obrazy, ale i zachowała spokój.
 Nie umiała opowiadać, była człowiekiem czynu, a nie słów, to się dzieli, w milczeniu widocznie robiła świństwa. Nie umiała przekazać żadnej treści, choćby o najprostszym trybie, ale to niezdarstwo i jedno znamienne „gdyby” odsłoniło ją i aż dziw brał, że policjanci nie wyciągnęli z tego uczciwych wniosków.
 „No szła, szły, było to w alejce, tej takiej, alejce w lesie, były we dwójkę, ktoś szedł za nimi”:
 — Ale po co to panu, przecież to przykre. — Proszę nie martwić się o moje przykrości.
 „Więc ten ktoś szedł długo, wciąż szedł za nimi, tak długo, że trzeba było pomyśleć, że ktoś idzie za nimi.”
 — Więc panie szły, szły alejką i ktoś szedł za paniami.
 — Tak.