Strona:Mieczysław Piotrowski - Złoty robak.djvu/531

badając przytomnie stan jego oczu. Jej promienista twarz walczyła o moment skupienia. Był to nadludzki wysiłek, który wykonała kilkakrotnym wachlarzem rzęs nad złotymi oczami.
 — Zaraz nadbiegli ludzie? — spytał.
 — Tak, tak.
 Czuła, że w tym mogłoby być coś nie w porządku, chciała uzupełnić.
 — Czy pani pierwszy raz była tam na spacerze? — uprzedził.
 — Nie.
 — To pani musiała go już przedtem kiedyś widzieć.
 — Potem sobie przypomniałam, że widziałam.
 — Czy przyglądał się pani kiedykolwiek?
 — Potem pamiętałam, że mi się przyglądał.
 — I oto jest cała jego wina.
 — Dlaczego?
 — Zostawmy! A ja teraz twierdzę, że się pani nie przyglądał.
 — Dlaczego?
 — Bo jest to niemożliwe.
 — Jak to niemożliwe, kiedy się przyglądał.
 — Ja także się przyglądam. I to jest jedynie możliwe. W gruncie jestem szczęśliwy, że mogłem panią poznać. Jak pani ma na imię? Eliza? Będę pani mówił po imieniu.
 Nie rozumiała, była zaskoczona, ale rzekła promiennie:
 — Ależ nie! Maria!
 I zapytała:
 — Naprawdę tak pan uważa?
 — Naprawdę, Mario.
 — Co pan mówi? Pan się ze mnie śmieje.
 — Należało zupełnie inaczej zaczynać rozmowę. Zupełnie inaczej.
 — Jak?
 — Ty już wiesz.
 — Mówimy sobie ty? — kręciła głową z niedowierzaniem.
 — Będziemy chodzili pod rękę — rzekł.
 — Żartujesz.
 — Nie, nie, zaraz wyjdziemy na miasto. Pojedziemy.
 — Nie pojedziemy — zdecydowała nagle i wciąż kręciła głową.