Strona:Mieczysław Piotrowski - Złoty robak.djvu/550

 — Mógłbym sprzedawać.
 — No, a przewieźć?
 — Mógłbym.
 — A pan mówi, że nie jest przewoźnikiem.
 — Niech będzie.
 — Konie pan ma?: — Mam konie.
 — To jakże nie jest pan przewoźnikiem.
 — Już panu powiedziałem: niech będzie. Jestem handlowcem. Co pan chce sprzedać?
 — Wszystko. Absolutnie wszystko, jedno po drugim, do fundamentu, a potem zrobimy pożar.
 — Wydaje mi się, że pan żartuje sobie ze starego człowieka.
 — Zaraz dojdziemy do pańskich zysków i wtedy nie będą się panu wydawały żartami. Bierze pan procent od sprzedaży... jaki?
 — Dziesięć.
 — Nie. Pięćdziesiąt.
 — Pan żartuje.
 — Tak. Ale co to pana może obchodzić. Dostaje pan pięćdziesiąt, i to jeszcze nie wszystko. Niech pan to sobie napisze, ja panu podpiszę. Nie będę pisał.
 — Pan postępuje nierozsądnie. Jest to coś takiego jak roztrwonienie.
 — Jeszcze słowo, a zawezwę tu kogo innego. Ja pana nie prosiłem po to, żeby pan mnie traktował uwagami moralnymi. Wtedy bym zaprosił kogo innego i za darmo. Więc?
 — Ile?
 — Pięćdziesiąt.
 — Zgoda.
 — Kto wyceni to śmiecie? Pan?
 — Mogę. Jestem człowiekiem uczciwym.
 — Niech się pan zbytnio nie fatyguje z tą uczciwością, mnie zależy na czasie. Okiem, okiem oceniać, zetlałe do pieca i pod zapałkę, zeprzałe żelazo do dołu, zjełczałe perfumy w kubeł, perły do worka, ile pan może unieść na raz pereł?
 Po raz pierwszy uśmiechnął się:
 — Wie pan, ja nawet nie podpiszę z panem żadnej umowy, zrobi się tak, jak pan każe.