Strona:Mieczysław Piotrowski - Złoty robak.djvu/551

 — No wreszcie — uścisnął go za ramiona. — Ile pan ma lat?
 — Pięćdziesiąt jeden.
 — Chciałbym, żeby już do końca życia nic pan nie robił.
 — Szkoda, szkoda, wie pan, tego całego bogactwa...
 — Jak pan myśli, gdzie to może być, gdyby było?
 Tamten pojął od razu. Filip już przedtem dostrzegł drzwiczki.
 W specjalnym oszalowaniu stały skosem butelki wina, kilka, musiała być jeszcze piwnica, z wódek był zaledwie likier i jakaś nalewka.
 Stary odkorkował:
 — Mam już kieliszki — pokazał w dłoni — już one same... — uniósł pod światło.
 Filip napełnił, wypili: — Jutro na pana tu czekam, godzina ósma rano.
 Gdy stary wyszedł, Filip wyciągnął się na dywanie. Jeszcze przed zaśnięciem przypomniał sobie Piantę.
 Wiedział tylko o niej, że w pierwszym rzucie nie zrobiła kariery, mieszkała z ojcem, pracowała dorywczo, w domu była bieda. Nawet stroje, które zaczynała już mieć, zeprzały, buty się wykrzywiły i podżarła je pasta.