Strona:Mieczysław Piotrowski - Złoty robak.djvu/571

Miał skupione oko celowniczego, rozdarte światłem. Gołe oko starca. Patrzył na Benedykta z obnażonym wstrętem.
 — Mylę się ja? — zabębnił. — Czy to pan miał tu mówić o zabójstwie z litości?
 Benedykt struchlał. Nie spodziewał się takiego ciosu i takiej zdrady. Kto to zrobił? Kto zdemaskował cały zamiar? Lecz nie było czasu.
 — Wie pan co — rzekł do ramola brutalnie — jest tyle kierunków filozoficznych, ilu ludzi.
 — Doprawdy?
 — Jest pan zbyt surowy dla nas, panie prokuratorze — wyprostował się docent.
 Więc tak? Prokurator?
 Podeszła nowa postać, z nią trzech młodych ludzi. Nowa postać ciągnęła za sobą trzech młodych ludzi, manewrowała nimi; otaczali ją. Była to ta Pianta, ta sama, o której mówił Filip w restauracji, dziewczyna o łatwym nazwisku. Zatrzymała się teraz, obracając tymi trzema, jakby stanowili jej skrzydła. Wsunęła twarz blisko ramienia Benedykta, tak że słyszał jej podpity oddech: Co tu, co tu? — zapytała.
 Prokurator schował nagle papierośnicę, zrzucił w powietrze monokl na tasiemce i odszedł.
 — Panowie się pokłócili? — zapytała Pianta.
 — Boże drogi — odpowiedział docent — ten uroczy pan — wskazał na Benedykta — usiłuje coś powiedzieć, lecz obawiam się, że w tych warunkach nic nie powie.
 — Nie widziała pani — zapytał Benedykt, żeby cokolwiek powiedzieć i czymkolwiek ją zająć: — czy nie widziała pani pana Filipa?
 — Nie widziałam — roześmiała się — ale ja pana pamiętam z knajpy.
 — To urocze — mrugnął docent: — pan chodzi po „knajpach”?
 Benedykt zaczerwienił się po uszy.
 — Raz w życiu... Specjalnie... Chciałem coś powiedzieć...
 — Ja panu nie zabraniam — odpowiedziała Pianta, nasilając śmieszek. — Chciał pan coś powiedzieć? — przechyliła głowę. — Tak?