Strona:Mieczysław Piotrowski - Złoty robak.djvu/631

i szybach, zacinał do środka. Światła okienek z naprzeciw rozpłynęły się i zniknęły.
 — A my — powiedział — my jesteśmy tutaj. W kojcu. Jakby rzeczywiście podróże odbywały kury. Może zajrzymy?
 — Dokąd?
 — Do szafy.
 Angelika stała pośrodku dywanu, wciąż w płaszczu, płaszcz ociekał złotymi kroplami deszczu w świetle drżącej w powiewie lampy.
 — Wisi tam parasol — powiedział.
 Otwarł szafę i rzeczywiście wyjął parasol. Wielki jak pastorał, z monogramem na obrączce.
 — Jest gdzieś zmartwienie: taki parasol!
 Czekała, że otworzy. Rzeczywiście, otwarł, parasol był olbrzymi, złoto-czarny jak monstre-nietoperz. Nie wiedział, co z nim zrobić, zamknął, zawiesił na krześle.
 Zdjął i schował do szafy.
 — Pamiętasz, jak urwałaś mi rękaw? — wyciągnął jakąś szufladę: — A tu są przygotowane nici dla podróżnych. Białe, czarne i szare. Jest igła i naparstek.
 Wziął Angelikę pod rękę, poprowadził wkoło po dywanie, przystanął:
 — Podałem do księgi przyjęć, że kupiec zbożowy podróżuje z żoną — usiadł na dywanie. Stanęła obok niego.
 Wiatr dostawał się przez firanki i zaczął kołysać płomieniem lampy, chwiał światłem, zdawało się tak przygasać, że nagle zgaśnie.
 Przeleciał krótki tok rozmowy. Wszystko dyskretnie przemilczano. Padło wreszcie: Eliza: urocza: nieszczęście.
 „Nic tak w życiu nie dokuczy jak niewinny urok.”
 Urok. Ci, którzy odeszli. I są jeszcze. Co o nich powiedzieć, żeby nie obrazić następnych? Wszystkich kobiet.
 Trzeba było ratować lampę, filowała, bardzo szybko znalazła się przy niej Angelika.
 — To się mówi — zapytał: — objaśnić knot czy knota objaśnić?
 Wróciła na swe poprzednie miejsce.
 — Ty się nie bój — powiedziała. — Choroba przychodzi, gdy się o niej myśli. Jest i odwrotnie.