Strona:Miguel de Unamuno - Po prostu człowiek.djvu/111

kąt komnaty, czekał na narodziny wnuka, czy wnuczki.
 Biedny Juan sądził, że śni. Nie zdziwił się też wcale, gdy drzwi otworzyły się i stanęła w nich Raquel.
 — Pani tutaj? — zawołał Don Pedro.
 Raquel: Ja we własnej osobie! Przyszłam, aby w razie potrzeby być pomocną.
 Don Pedro: Pani ma być pomocną?... W tych okolicznościach?
 Raquel: Może się jednak przydam na coś... Niech pan nie zapomina, Don Pedro, że jestem wdową...
 Don Pedro: Tak, tak... lecz...
 Raquel: Nie ma tutaj żadnego „lecz”. Przyszłam i koniec...
 Don Pedro: Pójdę uprzedzić moją żonę...
 Donia Maria spojrzała na Raquel osłupiałym wzrokiem... — Na litość Boską”.
 Raquel: Czyż nie jestem, przyjaciółką waszego domu?
 Donia Maria: Tak, tak... lecz byleby tylko ona się nie dowiedziała, byleby nie usłyszała pani głosu.
 Raquel: A jeśli mnie usłyszy?