Strona:Miguel de Unamuno - Po prostu człowiek.djvu/133

 — Niech się zatym pofatyguje do mnie. — Jednocześnie zaś Henryk pomyślał: „Trzeba jaknajprędzej zerwać. Ów potwór gotów mnie zamordować, gdy się dowie, że mu chcę wykraść jego skarb”.
 — Ty mnie kochasz? nieprawdaż, Henryku?
 — Bagatela!
 — Odpowiedz mi: kochasz mnie?
 — Z całej duszy, moje dziecko.
 — Czy to prawda?
 — Oczywiście!
 — I gotów jesteś na wszystko?
 — Na wszystko!
 — A więc zabierz mnie stąd! Uciekniemy, ale daleko, tak daleko, aby mój ojciec odnaleźć nas nie mógł.
 — Czyś się, aby dobrze zastanowiła, moje dzieciątko?
 — Uprowadź mnie, błagam, jeśli mnie kochasz! Wykradnij ojcu jego skarb. Ja nie chcę, ja nie mogę być sprzedana!
 Ułożono plan ucieczki.
 Lecz następnego dnia Julia, z małym zawiniątkiem bielizny w ręku, daremnie ocze-