Strona:Miguel de Unamuno - Po prostu człowiek.djvu/136

 — Ach, więc się cofasz?
 — Z czegóż będziemy żyli?
 — Lękasz się walki o byt?
 — Powiedz, dokąd się udamy?
 — A więc zabijemy się!
 — Szalona jesteś, Julio!
 — Szalona, tak szalona, z rozpaczy i ze wstrętu, szalona! Dlatego, że mam ojca, który mnie chce sprzedać. Lecz jeśliś ty, Piotrze, oszalał z miłości do mnie, jesliś naprawdę oszalał, to odbierzesz sobie życie wraz ze mną.
 — Zechciej się chwilę zastanowić, Julio! Życzyłabyś sobie, abym oszalał z miłości do ciebie, abym w tym szaleństwie targnął się na swoje życie. Nie mówisz jednak, że i ty oszalałaś i że pragnęłabyś się zabić z miłości do mnie. Do myśli samobójczej popycha cię wstręt i odraza, jaką żywisz dla swego ojca.
 To jednak nie jest to samo.
 — Ach, jak ty świetnie rezonujesz! Miłość jednak nie zwykła rezonować.
 Stosunek zerwał się zupełnie...
 Julia rozmyślała: „I ten mnie także nie