Strona:Miguel de Unamuno - Po prostu człowiek.djvu/153

 — Chciałam cię zapytać jeszcze o jedną rzecz, ale brak mi odwagi:
 — Brak ci odwagi? Nie taki diabeł straszny, jak go malują. Nie jestem zresztą diabłem. Czy kiedykolwiek za jakieś twoje pytanie obraziłem się na ciebie...
 — Nie, istotnie nie, nie miałam też najmniejszego zamiaru użalać się...
 — A więc śmiało!
 — Ale...
 — Pytaj!
 — Nie, nie spytam się!
 — Ależ proszę cię bardzo!
 Powiedział to takim tonem, że Julię przeszył dreszcz. Drżąc z lęku i miłości, niby uległa niewolnica, spytała pokornie:
 — Powiedz mi, czy jesteś wdowcem?
 Aleksander zmarszczył lekko brwi. Cień przebiegł po jego czole. Po chwili odparł:
 — Tak, jestem wdowcem!
 — Co się dzieje z twoją pierwszą żoną?
 — Mówiono ci coś o niej?
 — Nie!
 — Mówiono ci, wiem, że ci mówiono — powiedz prawdę!