Strona:Miguel de Unamuno - Po prostu człowiek.djvu/154

 — A więc tak, słyszałam, że...
 — I uwierzyłaś?
 — Nie, nie uwierzyłam.
 — To dobrze, gdyż nie powinnaś była uwierzyć.
 — Zaręczam ci..
 — Nie potrzebujesz zaręczać. To zupełnie naturalne! Kto kocha tak, jak ty mnie kochasz, kto tak należy do kogoś, jak ty do mnie należysz, nie może przecież dawać posłuchu plotkom.
 — Tak, kocham cię, Aleksandrze.
 Mówiąc słowo „kocham”, Julia spodziewała się, że wywoła podobnie czułą odpowiedz.
 — Mówiłem ci, że nie lubię słów zapożyczonych z romansów sentymentalnych. Im się mniej mówi o miłości z człowiekiem, którego się kocha, tym lepiej.
 I po krótkim milczeniu dodał jeszcze:
 — Powiedziano ci, że się ożeniłem w Meksyku z kobietą niesłychanie bogatą i znacznie ode mnie starszą. Powiedziano ci, że zmusiłem ją do tego, aby mi zapisała cały