Strona:Miguel de Unamuno - Po prostu człowiek.djvu/157

pan i jej władca? Ta niepewność trzymała jej duszę na uwięzi. Czuła się więźniem w tym wspaniałym więzieniu, o drzwiach naprzestrzał otwartych.
 Promień światła przeniknął mroki jej duszy w chwili, gdy się poczuła w odmiennym stanie. „Teraz — myślała — dowiem się, czy mnie kocha?”
 Gdy oznajmiła radosną wieść mężowi, Aleksander wykrzyknął: „Czekałem na to! Mam spadkobiercę! Wychowam go, zrobię z niego człowieka na obraz i podobieństwo własne! Czekałem na to!”
 — A jeżeli by się „to” nie stało? — zapytała Julia z lekką ironią w głosie.
 — Musiało się stać! Musiałem przecież mieć dziecko!
 — Wielu ludzi się żeni, a jednak nie mają dzieci!
 — Inni ludzie — bardzo być może. Ale nie ja! Musiałem mieć dziecko!
 — Dlaczego?
 — Dlatego, że nie mogło być inaczej! Musiałaś mi dać potomka!
 Po pewnym czasie dziecko przyszło na