Strona:Miguel de Unamuno - Po prostu człowiek.djvu/168

 — Postarać się, aby plotkarzom zabrakło powodu do plotek.
 — Ach tak! Wymówić hrabiemu dom?
 — Oczywiście!
 — Dałbym dowód, że się liczę z oszczercami. Nie jestem tyranem! Jeśli hrabia, ten patentowany idiota, ten nieszkodliwy błazen, grający rolę Don Juana — dobrze wpływa na humor mojej żony — to ja nie mogę przecież pozbawiać jej rozrywki i przyjemności. W imię czego zresztą? Dlatego może, że inni idioci powiedzą to, lub owo? I o kim! O mnie? O mnie? O, jeszcze mnie nie znacie!
 — Lecz don Aleksandrze... pozory...
 — Nie zwracam uwagi na pozory. Liczę się tylko z rzeczywistością.
 Nazajutrz dwóch panów w imieniu obrażonego zażądało satysfakcji od Aleksandra. Mieli bardzo poważne miny i nieposzlakowanie czarne ubrania.
 — Powiedzcie mu panowie, — odpowiedział Aleksander, aby mi przysłał rachunek doktora, który leczy jego rozbitą głowę. Zapłacę za kurację....
 Ależ don Aleksandrze — — —