Strona:Miguel de Unamuno - Po prostu człowiek.djvu/174

 — Moją neurastenię?
 — Oczywiście! Neurastenia jest przyczyną twego złego samopoczucia. A powodem neurastenii były książki.
 — Nie będę już nigdy czytać.
 — Ależ nie wymagam tego wcale od ciebie. Ja zresztą niczego nie nie wymagam. Czyż jestem tyranem? Czy narzucam ci kiedykolwiek moją wolę?
 — Nie, nie wymagasz nawet, abym cię kochała.
 — Naturalnie, że nie! Miłości nikomu nakazać nie można. Zresztą wiem, że mnie kochasz i że nie mogłabyś pokochać innego mężczyzny. Odkąd mnie poznałaś, odkąd dowiedziałaś się dzięki mnie, z jakiej gliny winien być ulepiony całkowity człowiek i prawdziwy mężczyzna, nie możesz przecież obdarzać uczuciem innego, choćbyś nawet chciała. Ale dość tych romantycznych historii. Mówiłem ci, że nie lubię rozmawiać na ten temat. O takich bzdurach można paplać tylko z hrabiątkam i przy herbatce.
 Udręka duchowa biednej Julii wzrosła,