Strona:Miguel de Unamuno - Po prostu człowiek.djvu/176

 — Nie wiem, czy mówisz mi komplementy, czy też drwisz ze mnie w tej chwili.
 — Dobrze... dobrze! Neurastenia. A już sądziłem, że jesteś na drodze do wyzdrowienia.
 — Widocznie, wam mężczyznom wolno zadawalać wszystkie wasze kaprysy, wolno wam nas zdradzać...
 — Zdradzać? I ty to nazywasz zdradą? Och te książki!
 — Simona jest dla ciebie suczką, kotką, a może małpką, — nieprawdaż?
 — Małpka! Tak! Nawet małpką! Do małpy jest najwięcej podobna. Powiedziałaś: koczkodon. Czyż przestałem być twoim mężem, dlatego że romansuję z koczkodonem?
 — Chciałeś powiedzieć, że ja nie przestałam być twoją żoną..
 — Widzę Julio, że robisz postępy...
 — Wszystkiego można się nauczyć powoli.
 — Mając takiego nauczyciela jak ja! Przy ouistitim niczegobyś się nie nauczyła.
 — Masz rację!