Strona:Miguel de Unamuno - Po prostu człowiek.djvu/189

powiedziałem tego, co powiedziałem. Zapomnij!
 — Zapomnieć?
 — Dobrze więc... ale zamilcz... tak, jakbyś nic nie słyszała.
 — Będę milczała.
 — Zachowasz tajemnicę przed sobą samą!
 — Zachowam, lecz...
 — Dość...
 — Jeszcze chwileczkę... pozwól Aleksandrze! Czy kochasz mnie dlatego, że to jestem ja, twoja Julia? Czy kochałbyś mnie nawet wówczas, gdybym należała do innego mężczyzny? A może kochasz mnie tylko dlatego, że jestem jakimś sprzętem, który stanowi twą własność?
 — Powiedziałem ci już Julio, że masz zapomnieć. Jeśli będziesz nalegała na mnie w ten sposób, pozostawię cię tutaj. Chciałem cię zabrać ze sobą, ale muszę być zupełnie pewien że już całkowicie wyzdrowiałaś.
 — Jestem zupełnie zdrowa — zawołała Julia, triumfującym tonem.
 Aleksander zabrał żonę z lecznicy.