Strona:Miguel de Unamuno - Po prostu człowiek.djvu/193

 — Senioro Gomez — poprawił Aleksander.
 — Oto do czego byłam zdolna się posunąć. Później nazwaliśmy pana ouistiti. Proszę nam wybaczyć.
 — Już wybaczyłem.
 — To, co panu przypisałam, było niskie i niegodne takiego dżentelmena jak pan, hrabio!
 — Doskonale — dorzucił Aleksander — doskonale! Postępek niski, obrzydliwy, podły, niegodny takiego dżentelmena.
 — A więc powtarzam, należy i trzeba mi przebaczyć, ze względu na mój stan. Czy mi pan wybacza, hrabio?
 — Tak, tak przebaczam państwu obojgu — westchnął półmartwy hrabia, który w tej chwili oddałby wszystko, byleby tylko jak najprędzej uciec z tego domu.
 — Nam obojgu? — przerwał Aleksander.
 — Sądzę, że mnie nic pan do wybaczenia nie ma.
 — Tak, to... prawda, to prawda!!!
 — Proszę się uspokoić! — ciągnął dalej Aleksander. — Widzę, że pan jest bardzo