Strona:Miguel de Unamuno - Po prostu człowiek.djvu/200

 — Umieram, Aleksandrze. Umieram...
 — Nie, nie umierasz — odpowiadał.
 — Nie możesz umrzeć.
 — Twoja żona nie może umrzeć, nieprawdaż?
 — Tak, moja żona nie może umrzeć. Raczej ja umrę. Niech śmierć przyjdzie i niech mnie zabierze!
 — Wiem teraz że cierpienia moje nie było daremne. A wątpiłam, czy mnie kochasz?
 — Bo nie kochałem cię, nie kochałem! Te historie miłosne, mówiłem ci tysiąc razy Julio, to głupstwa zaczerpnięte z książek. Nie kochałem cię! Miłość, miłość! I ci podli tchórze ośmielają się mówić o miłości a jednocześnie, pozwalają, aby ich żony, czy kochanki umierały. To nie jest miłość! Nie kochałem cię!
 — Jakto? wyszeptała Julia, słabym głosem, wpadając znów w swój dawny niepokój...
 — Ja cię nie kocha...łem ja cię... Nie ma słów!! I Aleksander wybuchł spazmatycznym, suchym łkaniem, podobnym do wycia rozpaczy.