Strona:Miguel de Unamuno - Po prostu człowiek.djvu/61

 — „Nie mam już ochoty do gry — mawiał do swego powiernika-księdza, — jestem okropnie roztargniony i whist mnie nie bawi — pozostaje mi tylko przygotować się godnie na śmierć, jak na prawego chrześcijanina przystało”.
 Któregoś rana po obudzeniu markiz podległ atakowi paralitycznemu. Stracił przytomność. Kiedy ją w części odzyskał, jął pracować całym wysiłkiem upartej woli, aby przezwyciężyć śmierć.
 — Nie, nie umrę, dopóki się nie dowiem!
 I pytał gorączkowo córkę, gdy ta przyniosła mu do łóżka posiłek.
 — Czy to jeszcze będzie trwać długo?
 — Bardzo długo mój ojcze!
 — Nie odejdę z tego świata, nie mogę odejść, dopóki nie zobaczę młodego markiza. To musi być chłopiec, musi być chłopiec! Wszak tutaj brak mężczyzny! A jeśli już nie będzie Saurezem de Tejada, to w każdym razie będzie Rodrygiem i markizem de Lumbria.
 — Nie leży to w mej mocy, ojcze — mówiła Luiza.