Strona:Miguel de Unamuno - Po prostu człowiek.djvu/91

 Juan zadrżał, dostrzegłszy mrok w głębi jasno-błękitnych oczu dziewiczej Berty. Czyż nie domyśliła się całej prawdy? — pomyślał i już był zdecydowany cofnąć się. Lecz czarne oczy Raquel pobudziły go.
 Don Juan: Z własnej, nieprzymuszonej woli!
 Berta: A czy ty masz własną wolę, Juanie?
 Don Juan: Oświadczam się o twoją rękę, prosząc, abyś mnie tej woli nauczyła.
 Berta: Więc?...
 Don Juan: Więc? — co?
 Berta: Naprzód musisz rozstać się z tamtą.
 Don Juan: Berto!
 Berta:Dobrze! Jeśli chcesz, nie będę już mówiła o tym. Czujesz się niezdolny do zerwania z tą kobietą i pragniesz, abym ja ci w tym dopomogła. Czy tak?
 Don Juan: Tak! (i Juan pochylił głowę).
 — Berta: Abym dała ci wolę, której ci brak...
 Don Juan: Tak...
 Berta:...I abym zwalczyła jej wolę.