Strona:Mikołaja Reja Wybór pism wierszem i prozą.djvu/199

VII. ŻEGNANIE Z ŚWIATEM.

Tenże to z światem, z dobrym towarzyszem swoim i z jego
ozdobnemi przypadki żegnając się, rozmawia krotkiemi słowy.

---

Do świata o jego sprawach rzecz.

(Świat sie dziwnie kołysze).

Dosyciem sie już nabył na tym nędznym świecie,
Dosyciem sie przypatrzył, co sie na nim plecie:
Mogłbych rzec z Salomonem, iż vanitas^[1]) wszytko,
Tak, iż na drugie^[2]) rzeczy patrzyć czasem brzydko.

Jako sie świat kołysze w swoich obłędnościach,

5 

Jako sie ludzie broją w dziwnych omylnościach;
Żeby mogł bezpiecznie rzec: ukaż mi którego,
Będziem go wszytcy chwalić na wszem rozmyślnego^[3]).
Coby go nie uniosła żadna świecka sprawa,

Aby na wszem był pilen powinnego prawa,

10 

1. próżność.
2. na niektóre, na wiele.
3. sens dwuch ostatnich wierszy: że można śmiało rzec: ukaż mi takiego któregobyśmy mogli i t. d.