Strona:Mikołaja Reja Wybór pism wierszem i prozą.djvu/201

Do Boga.

Ty też, mój miły Panie z nieba wysokości!
Przyjm więc ducha mojego, ziemia niech ma kości.
Kiedy przydzie już on czas zawołania twego,
Raczyż^[1] mię sobie przyjąć za własnego swego.

Bo jeś1im źle szafował tu żywotem swoim,

5 

Zakryjże to, mój Panie, miłosierdziem twoim;
A niech mię wiara zbawi o twej dostojności,
Którą ja mam o tobie w uprzejmej stałości.

A niechaj mój sprzeciwnik nie ma ze mną sprawy,

Któregoś ty zwyciężył jako mocarz prawy;

10 

Który czeka w radości dekretu onego,
Któryś raczył uczynić tu na niewiernego,

Iż już dawno osądzon, nie trzeba go sądzić:
Lecz iż ja tobie ufam, nie dajże mu rządzić.

Niech ten dekret zachowa na swe niewierniki,

15 

Bo tym łacno bez ciebie może zmylić szyki.

A gdy przydziesz tu na świat, w onej swej możności,
Gdy sie z duszą pospołu złączą zasię kości^[2],
Daj słyszeć on wdzięczny głos pospołu z onemi,

Które będziesz raczył zwać przyjacioły swemi:

20 

Pójdźcięż już, moi mili, w niebieskie radości,
Którern wam zdawna sprawił z swej Boskiej miłości;
Bowiem ja chcę, gdziem ja jest, aby słudzy byli,
Którzy mnie, swemu Panu, na świecie wierzyli.

---

1. raczy — racz.
2. t. j. w chwili zmartwychwstania ciał, na sąd ostateczny.