Strona:Mikołaja Reja Wybór pism wierszem i prozą.djvu/73

7. (XXII).

Papież.

Dziwna to rzecz, kto to śmie na Boga żywego
 Targnąć sie, przywłaszczając sobie miejsce jego.
Zapomniawszy, onemu hardemu czartowi,
 Co sie stało prze pychę, — niechaj to sam po­wie!
Albo, jako nędzny on Nabuchodonozor,
 Co żarł siano jako wół, wywiesiwszy ozor!
Podobnoć też tak tak będzie i papie naszemu,
 Bo sie na wszem przeciwi Bogu najwyższemu.

8. (XXXII).

Zygmunt, dzwon zamku krakowskiego.

Dzwońże, miły Zygmuncie, tymi trzemi^[1] głosy,
 A niech twój ohromny^[2] brzęk bije ludziom w nosy,
Aby sie pobudzali i ku Pańskiej chwale,
 I w Rzeczypospolitej zawżdy trwali stale.
Bo słyszysz, coć sie dzieje, żeć sie wszytko miesza,
 Na cienkiej nici czemuś szczęście nas zawiesza;
Bo snadź ty drobne dzwonki uszy nam mieszają,
 A od przystojnych rzeczy barzo unaszają.

9. (XXXIV).

Sakra, co do Rzyma noszą.

Jeśli ją sakrą^[3] zową, iż z Rzyma powstała,
 Będzie sacratissima, gdyby tu została;

1. dziś: trzema, analog. do dwiema (l. podw.).
2. ogrom­ny.
3. opłaty, posyłane niegdyś do Rzymu przez duchow­nych, obejmujących nowy urząd kościelny.