ster oświecenia i spraw duchownych, odzywa się w rocznikach towarzystwa przyjaciół nauk na rok 1818: Nazywamy Machiawellem ministra, co zręcznie sprawami państwa kieruje; nazywamy Machiawellem posła, co zręcznie interesa dworu swego za granicą prowadzi; nazywamy nakoniec Machiawellem książęcia, którego polityka korzystnie na jego stronę przeważa i co potęgę swoją powiększa pomniejszając innych.
Benedykt Spinoza, jeden z największych i najbardziej wpływowych filozofów (żył w 17 wieku), nazywa Machiawella w dziele „tractatus politicus”: acutissimus Florentinus[1].
Justus Lipsius, słynny filolog 16 wieku, który przedewszystkiem tylko dawnych pisarzy cenił, jednak przyznaje w dziele: „politicorum libros sex”: nisi quod unius tamen Machiavelli ingenium non contemno: acre, subtile, igneum[2].
- ↑
acutissimus Florentinus (łac.) — najwnikliwszy florentczyk
- ↑ (Inscitia in plerisque, et sermonum multitudo.) Nisi quod unius tamen... (łac.) — wyrwane z kontekstu; tłum.: (Niewiedza [jest] zarazem pośród wielu, jak i w obfitości [ich] słów.) Z wyjątkiem tego [talentu] jednego [człowieka], nie lekceważę ostatecznie talentu Machiavellego: celnego, dokładnego, żarliwego.
